Gato de botas / Mokhí mú Cifú
Ari Loussant faz uma tradução do português para a língua Kariri Kamuru, leiam o conto como ficou:
O Gato de Botas de autoria do escritor francês Charles Perrault, publicado em 1697.
ERA UMA VEZ um velho moleiro que tinha três filhos. Antes de morrer, reuniu os seus filhos e diante deles dividiu os seus bens pelos três.
Ao filho mais velho, o moleiro deu-lhe o moinho. Ao filho do meio deixou-lhe o burro. E ao mais novo entregou-lhe um gato.
O filho mais novo, com o gato no seu colo, comentou desiludido:
- Que vou eu fazer com um simples gato?
Qual não foi a sua surpresa quando ouviu o gato responder-lhe:
- Se me deres umas botas pretas, um fato e um saco, farei de ti um homem rico!
Assim fez o rapaz e o gato, todo aperaltado, partiu deixando o seu novo dono muito baralhado.
O gato das botas dirigiu-se ao bosque e caçou duas perdizes, que meteu dentro do saco. Dirigiu-se depois ao castelo do rei e ofereceu-as ao rei, em nome do seu amo, o marquês de Carabás.
Dia após dia, o gato continuou a oferecer presentes ao rei, em nome do marquês, o que fez com que o rei ficasse curioso em saber quem era o marquês de Carabás.
Numa bela tarde, enquanto o rapaz e o seu gato descansavam à beira rio, a carruagem do rei aproxima-se. O gato, rapidamente acorda o seu amo e diz-lhe para se despir e atirar-se ao rio. O rapaz, meio confuso, faz o que o gato lhe diz. Então o gato das botas corre em direção à carruagem, com ar aflito, e grita:
- Socorro majestade! Roubaram as roupas ao meu amo, o marquês de Carabás!
O rei, reconhecendo o nome do marquês, pára prontamente e empresta ao jovem nobres roupas, oferecendo-lhe boleia até à sua casa. O jovem entra na carruagem, meio embaraçado e aflito, pois não sabia o que dizer, sentando-se entre o rei e a sua bela filha, que o acompanhava.
O gato prontamente indica o caminho ao cocheiro do rei e, depois de a carruagem arrancar, corre desenfreado até às terras junto ao castelo do ogre.
Quando lá chegou, viu os camponeses, a quem disse:
- Se querem livrar-se do Ogre malvado, quando o rei passar digam que todas estas terras pertencem ao marquês de Carabás.
E continuou a correr, em direção ao castelo. Quando chegou, encontrou o ogre, que era o dono de todas aquelas terras, sentado a descansar. O ogre ao vê-lo, perguntou:
- Quem és tu? E que fazes no meu castelo?
Ao que o gato respondeu:
- Eu sou o gato das botas, um humilde servo vosso… ouvi dizer que possuís poderes mágicos. É verdade? Será que vós conseguiríeis transformar-vos num leão?
Ao ouvir isto, o ogre transforma-se imediatamente num enorme leão!
O gato, cheio de medo, responde:
- Que maravilha… mas será que conseguiríeis transformar-vos num minúsculo ratinho?
E o ogre, orgulhoso e imprudente, transforma-se logo num pequeno ratinho. O gato das botas, sem perder tempo, salta em direção ao ratinho e come-o.
Nessa altura, chega o coche do rei às portas do castelo, e o gato das botas dirige-se a eles para os receber:
- Bem-vindo ao castelo do meu amo, o marquês de Carabás!
O rei, impressionado com a simplicidade do jovem rapaz, que se encontrava ao pé da porta admirado, convida o agora marquês de Carabás a casar com a sua linda filha. O rapaz aceita e vive feliz para sempre acompanhado da sua bonita princesa e do seu fiel gato.
Fonte: https://bebeatual.com/historias-gato-das-botas_66
Gato de Botas em Kamurú
Gato de Botas / Makkì mà Cupò
MÁ TTOSÙ KKÙ NGÌ, tsà ttosù tìbàilùi tìtsoggòlùi pù sò nyungà samùi. Cì tì nyày, tsucè lùi tì nyungà à suhò mà s'angprì napò lùi tì cè à sò saytsà.
Tà nganù pù ttosù, tì lùi bàiy sày nà patsù. Tà nganù pù sùi, tì lùi ekkì sày nà patsù. Tà nganù pù mò, tì lùi makkì sày nà patsù.
Kkì lùi mò nganù, tìpranìlùi, makkì mà tì kkutù sapohò: Gì wì gè makkì pù tsòy sà ?
Tà sì pepprìy, gà makkì wibì lùi suhò solì lùi:
- Nà tì matì cupò rò yà, juirò suhò tupè gìày à nà, ppè mawày matì àyamùi gì nyà.
Marò wì lùi nà mosù suhò makkì, tìkkaròlùi tà ggùi, puwì lùi tà plì sì sinàng tìletsàlùi.
mumè lùi makkì mà cupò tà letsè suhò tài lùi dài puigà, gè tsù lùi masùi pò sì tupè. Mumè lùi apohò tà ì ggò masì, padà tà masì gà dài puigà, mà ì tsè ì sinàng, pasì mà Karabàs.
Nyicì à nyicì, tsuttù lùi makkì tà padà pày masì sày, mà ì tsè ì sinàng, ppè salanày lùi rò masì sày, tà nutsà agè pasì mà Karabàs.
Mà tsàng nyisì pù cè, sorò tà sà ikkò, molàng suhò makkì mà ì pà wotsù, tì ttamùi ì mabupà masì. Makkì, ppè ppatsà là tà siputtè sì sinàng, palè sày tì romù suhò lilùi wotsù sày tahèng. Mosù, tìletsàlùi pù lè, wì lùi tìkkitèlùi nà makkì. Pùi lùi tarò makkì mà cupò mabupà sì mùi, tìpepprilùi kkà:
- T'à bà gì ày, là simattè! sà kkocùi lùi ì rò à gì sinàng, pasì mà Karabàs.
Nyecì tù ì tsè pasì, duifì tà sittolittè suhò loidì mùng rò à mosù sày, và lùi pamùy sarà cù. Tà là mosù mà mabupà, tìgokràlùi suhò tìpetsèlùi, nà natsò nì kkì gè, tì tatì tù masùi masì suhò sì nutsùi, tìmingsàlùi.
Dù là tà sìttottè wò sì tìmabupamùilùi masì sày suhò, apohò ì plittè mabupa, pù là cetsè nì ratà cù sà ì ggò ngirù.
ninà ttà lùi marì, nì lùi laytsà à, tà gè palè: - Nà là saràng mùi ngirù pù ngà, ninà mahà masì, t'là pà tsoggò lì ratà lopà pasì mà Karabàs mùi.
Dù lùi tà pù mà ggò samùi. Ninà ttà lùi, nì lùi ngirù, tìsìlùi pò lì ratà lopà, tìtatìlùi tà ikkò. Ngirù nì tù sày, pagè:
Agè ayatsà ? Ugè mà gì ggò tà wì ayatsà ?
Sò gè makkì solì: - Makkì mà cupò gìatsà, à ssùi pù molì... gì bì lùi tsoggò nùy pu mòi ayamùi, rò tsà ? À nù tì pà matsà aprimà ?
Sò bì rò, tì pà ngirù tà sigaibeittè matsà aprimà pù mà!
Makkì, matsedù, solì: Gè mà... iponà, à nù tì pà matsà mubanì pù pùi ?
Ngirù, masà suhò menì, tì pà là matsà pùi mubanì, Makkì mà cupò, tìngidunìlùi, sayprì mubanì mùi suhò tò ang'rò.
Rò ngì sày, ttà là sì mabupà masì ì tàytsà ggò sày, mumè makkì mà cupò sàytsà satà mùi: Kkà tìttàlùi tà ì ggò gì sinàng, pasì mà Karabàs!
Masì, tìpepprìlùi nà ì tsèiy mosù, tìgemabìlùi, gùi là gà tà ggùi pasì mà Karabàs tèi ppinyè sì nyutsùi sapohò. Pahuikkì là molàng suhò pà hase lotsò cetsùi sapohò suhò sí makkì pù sicè sapohò tahèng.
Autor da história traduzida em Kariri Kamuru: Ari Loussant
Nenhum comentário:
Postar um comentário